15 november 2015

Knus

Het woord bestond nog niet, maar Midas Dekkers vond het wel een goede aanduiding: In De thigmofiel. Het verlangen naar geborgenheid vertelt hij over dit ten opzichte van claustrofobie tegengestelde gevoel. Ik herken dat gevoel goed; lekker knus in een kleine ruimte en de wereld buiten laten voor wat die is. Het zal voor velen niet onbekend zijn. Midas Dekkers rafelt het onderwerp plezierig uiteen, en maakt veel vergelijkingen met het gedrag van dieren. Vooral met dat van poezen, die het liefst in te krappe dozen kruipen. Het is allemaal geen zware kost, dit boekje, maar het leest lekker weg.

09 november 2015

Koning Gorilla

Begin dit jaar las ik de biografie van Koning Willem II (zie hier de weblog), een jaar nadat ik die over Koning Willem I had gelezen (zie hier). Het derde en laatste deel van het trio koningsbiografieën kon uiteraard niet uitblijven. Dik van der Meulen kreeg de minst populaire koning toebedeeld. Koning Willem III. 1817-1890 was geen zonnige man. Hij besteeg de troon een jaar nadat door de grondwetswijziging van 1848 de macht van het staatshoofd flink was ingeperkt, en een jaar na die troonbestijging in 1849 overleed zijn tweede zoon Maurits, zeven jaar oud. Zijn huwelijk met Sophie van Würtemberg was allesbehalve gelukkig. De dood van Sophie in 1877 maakte de weg vrij voor een nieuw huwelijk; in 1879 trouwde de 61-jarige vorst met de veertig jaar jongere Emma. Later dat jaar overleed kroonprins Willem (die overigens nog ongetrouwd was en een losbandig leven leidde in Parijs); in 1884 overleed ook zijn jongste zoon Alexander, die altijd al een zwakke jongen was geweest. Gelukkig was daar in 1880 de geboorte van Wilhelmina - dunner was de draad van het voortbestaan van de Oranjes echter nooit eerder. Tijdens zijn leven begeleidde Willem III zowat de gehele Oranjestam naar de koninklijke grafkelder in Delft... Naast deze familieproblemen had Willem III veel te stellen met de vele regeringen. In de jaren vijftig en zestig van de negentiende eeuw volgden de regeringen elkaar zowat sneller op dan de seizoenen. En Willem bemoeide zich stevig met de inhoud, totdat hij doorhad dat hij bij meningsverschillen altijd aan het kortste eind trok. Dan ging hij maar weer eens op jacht, in de bossen op wild, of op galabals naar nieuwe maitresses. Dit alles maakt deze biografie tot een kleurrijke levensbeschrijving. Af en toe weidt Van der Meulen naar mijn smaak teveel uit naar een geschiedenis van de negentiende eeuw; soms moest ik even zoeken naar de relatie tussen het beschrevene en het hoofdonderwerp. In tegenstelling tot veel andere biografen had Van der Meulen het ook niet makkelijk: Willem III was bepaald geen brievenschrijver, dus het bleek soms gissen naar hoe de koning werkelijk dacht en oordeelde.Er zijn gelukkig voldoende getuigenissen van anderen overgebleven. Niet in de laatste plaats van Koningin Sophie, die een begenadigd brievenschrijfster was. Zij was doodongelukkig, en haar depressieve brieven zullen sterk aan het negatieve beeld van Willem III hebben bijgedragen. Van der Meulen nuanceert dit imago een beetje, en dat maakt dit boek tot een fraaie en boeiende afsluiting van de drie koningsbiografieën.
Meer Leeslog in eerdere maanden - zie de 'archives' in de rechterkolom.