02 juli 2016

Teletijdmachine

Ik had het succes van Er is wieder da gemist; de verfilming schijnt net zo populair te zijn als het boek uit 2012 van Timur Vermes. Daar is hij weer kent een boeiend uitgangspunt. In 2011 wordt Adolf Hitler wakker op een voetbalveldje ergens in Berlijn, en niemand gelooft dat hij de echte Hitler is, maar een perfecte act van een acteur. Dat boeiende uitgangspunt houdt je de helft van het boek flink gekluisterd aan het boek, maar daarna begon het mij toch wel een beetje te vervelen. Ofwel: ik hoopte dat er een verdieping zou komen. Maar die bleef uit. Hitler blijft zijn theorieën uitdragen en verbaast zich over de moderne techniek en de hedendaagse maatschappij. Tja, dat zouden wij ook doen wanneer wij naar - zeg - 2100 worden verplaatst. De verbazing en het ongeloof van diegenen met wie Hitler in contact komt vormen een substantieel deel van deze roman, en dat is me toch wat te eendimensionaal. De film ga ik zeker niet bekijken.
Meer Leeslog in eerdere maanden - zie de 'archives' in de rechterkolom.