28 januari 2018

Computer

Het nieuwe leesjaar is voortvaren begonnen: ik heb het derde boek alweer bijna uit, en moet de twee ervoor nog beschrijven. Vooruit. Klont is een zeer grappige en eigentijdse roman over de vermeende machtsovername van de computer over de mens. Klont is, zoals de Volkskrant treffend verwoordde, een soort van tumor van data die de macht probeert over te nemen. Althans, zo probeert één van de hoofdpersonen de wereld ervan te overtuigen. De andere hoofdpersoon krijgt opdracht van de nieuwbakken minster van Veiligheid een en ander uit te zoeken. Maxim Februari probeert visionair te zijn, maar het plot is wat zwak uitgewerkt. Zijn associaties zijn echter bijzonder vermakelijk - ik moest regelmatig schateren om zijn zinnen. Maar een roman heeft meer nodig om geweldig goed te zijn, en dat is dit boek helaas niet. Het idee en de sprankelende taal maken het boek zeer lezenswaardig, maar het is ook iets eendimensionaal.

14 januari 2018

Basisschool

Tijdens de vrije dagen rondom kerst zocht ik in mijn boekenkast naar nog ongelezen boeken. Het aantal viel erg mee eerlijk gezegd, ook al zijn er nog zeker een aantal mij die mij verwijtend aanstaren. Ik kwam uit bij de boekjes van Godfried Bomans die hij halverwege jaren zestig schreef voor het basisonderwijs; ze werden prachtig en rijkelijk geïllustreerd met bijzonder gedetailleerde pentekeningen van Rien Poortvliet. Pim, Frits en Ida is een serie boekjes waarvan ook ik begin jaren zeventig op de basisschool er een aantal klassikaal gelezen heb. Met name het omslag met de geel-oranje vakjes met plaatjes uit het boekje staan in mijn geheugen gegrift. Ik kocht de boekjes twintig jaar geleden in een antiquariaat, maar zette ze ongelezen in de boekenkast. Tot nu dus. Na het eerste deeltje gelezen te hebben zocht ik op internet naar wat achtergronden van deze serie, en leerde dat er acht deeltjes verschenen waren, terwijl ik er zeven had staan. Enfin, datzelfde internet hielp me binnen twee dagen aan het ontbrekende achtste deeltje. Het is interessant en dikwijls zeer vermakelijk leesvoer. Bomans schreef met zijn kenmerkende lichte en ironische stijl, maar stopte ook de nodige levenswijsheden in de verhalen. Ida komt er in de avonturen wat bekaaid vanaf, maar Pim en Frits maken vanalles mee. Er wordt in een storm een ballonvaart gemaakt, een eeuwen geleden verborgen schat in een kasteel nabij Haarlem wordt moeiteloos opgegraven, ze drijven met een hele groep kinderen in dichte mist stuurloos op zee, er wordt stoer gelogeerd in hangmatten bij de oude zeerot oom Ferdinand, die het woord smijten meer betekenissen toekent dan Van Dale beschrijft, en in het achtste deel ontkomen de drie ternauwernood aan de dood als ze verdwalen in zuidfranse grotten. Naast oom Ferdinand speelt ook meneer Wittebol een belangrijke rol - hij was decennialang leraar in het basisonderwijs en geeft aan alle situaties duiding. In het achtste deel zegt hij wijsheden waar we de meeste politici van deze tijd mee uit het veld kunnen slaan. Eén citaatje dan, over hun bezoek aan het Binnenhof. 'Op een schoolreisje moet je ook iets nuttigs zien en in Den Haag, daar is juist het nuttige. Want ze gaan daar het Binnenhof bekijken, waar de mannen wonen, die het land regeren en waar elk jaar op Prinsjesdag de Koningin in een gouden koets komt zeggen, dat ze ermee kunnen beginnen.'

01 januari 2018

Suggestie

Een kleine vijf jaar geleden las ik Kind van een vreemde, de (toen) laatste roman van Alan Hollinghurst. Zie hier de weblog over die prachtige roman. Hollinghurst deed een jaar of vier over zijn nieuwste roman, een wederom geweldig goed boek. De Sparsholt-affaire kent nagenoeg dezelfde opbouw als zijn voorganger. In vijf delen omspant het verhaal zo'n 70 jaar, en staan eerst David Sparsholt, en later zijn zoon Jonathan centraal. Alle hoofdpersonen in het eerste deel komen in de latere delen terug; alle onderlinge verhoudingen worden verdiept, ontrafeld of juist weerlegd. Daarnaast is er die onuitgesproken zaak van David Sparsholt halverwege de tijdlijn waar de lezer zijn eigen invulling aan mag geven, maar die wel steeds in de conversaties terugkeert. Het eerste deel is aanvankelijk wat weerbarstig, en ik was even geneigd het boek weg te leggen. Wat een domme daad zou dat zijn geweest! Bij Hollinghurst speelt homoseksualiteit altijd een belangrijke rol, maar ik denk niet dat het voor hetero's een barrière vormt dit boek te kunnen waarderen. Hollinghurst combineert de grote chronologie van generaties over tientallen jaren enerzijds en de smalltalks tijdens etentjes en feestjes, een gedachte tijdens een gewone werkdag of een uitstapje enz. anderzijds tot één geheel waar alles met alles samenhangt. Ik dacht er zeker twee weken mee bezig te zijn, maar ik las deze roman in een dag of vier, als verslaafd, uit. Net als bij Kind van een vreemde schreef Bas Heijne ook over dit boek een fraaie analyse. De link in die weblog is inmiddels dood, dus wacht niet te lang met het lezen van zijn analyse over De Sparsholt-affaire: hier.
Meer Leeslog in eerdere maanden - zie de 'archives' in de rechterkolom.